سن ۱۵ سالگی: یاد می گیرن که تو خیابون به مردم نگاه کنن!... از قیافه خودشون بدشون میاد.

سن ۱۶ سالگی: توی این سن اصولا ً راه نمیرن، تکنو میزنن! ... حرف هم نمیزنن، داد میزنن! با راکت تنیس هم

گیتار میزنن!

سن ۱۷ سالگی: یکمی مثلاً آدم میشن!... فقط شعرهاشون رو بلند بلند میخونن!

سن ۱۸ سالگی: هر کی ر. می بینن، تا پس فردا عاشقش میشن!... آخ! آخ! آهنگهای داریوش مثل چسب دوقلو

بهشون می چسبه!

سن ۱۹ سالگی: دوست دارن همه چیز را در آن واحد داشته باشن!... تیز میشن! ابی گوش میدن!

سن ۲۰ سالگی: از همشون رو دست میخورن!.. ستار گوش میدن که نفهمن چی شده!

سن ۲۱ سالگی: زندگی رو چیزی غیر از این بچه بازیها می بینن!  (مثلاً عاقل میشن)

سن ۲۲ سالگی: نه! می فهمن که زندگی همش عــشقه!... دنبال یه آدم حسابی میگردن!

سن ۲۳ سالگی: یکی رو پیدا می کنن! اما مرموز میشن! (دیدشون عوض میشه!)

سن ۲۴ سالگی: نه! اون با یک نفر دیگه هم دوسته! اصلاً لیاقت عشقه منو نداشت!

سن ۲۵ سالگی: عشق سیخی چند؟!! ... طرف باید باباش پولدار باشه! حالا خوشگل هم باشه بد نیست!

سن ۲۶ سالگی: این یکی دیگه همونیه که همهء عمر میخواستم!... افتخار میدین غلامتون بشم؟

سن ۲۷ سالگی: آخیــش!

سن ۲۸ سالگی: کاش قلم پام میشکست و خواستگاری تو نمیومدم!!!